In de jaren ’60 verandert het Franse chanson drastisch van karakter. De beatmuziek uit Engeland steekt het Kanaal over en, al blijft de voertaal overwegend Frans, de invloed van de Amerikaanse rock ’n roll, de Engelse beat, met ook nog een vleugje exotica en jazz, zorgt voor een heftige beweging op de dansvloer. Yé-Yé wordt de benaming van die nieuwe muziekstroming, waarin vooral de jonge Franse zangeressen, de Swinging Mademoiselles, uitblinken. Fotomodellen worden van de straat geplukt, actrices als Brigitte Bardot en Anna Karina gaan een nieuwe carrière tegemoet. Jane Birkin begint er een: op de zuchtplaat Je t’aime, moi non plus, een duet met Serge Gainsbourg, die het nummer eerder met Brigitte Bardot had opgenomen – waarna haar management een verbod had uitgevaardigd. Françoise Hardy, Sylvie Vartan en Jane Birkin worden wereldberoemd, met in hun kielzog een stoet van yé-yé girls, die vaak slechts met een voornaam worden aangeduid: Cléo, Clothilde, Delphine, Elizabeth, Zouzou. Hun plaatjes zijn nu zeer gezocht in kringen van verzamelaars. In 1967 waren The yé-yé girls from Paris alomtegenwoordig. Cultzanger Jacques Dutronc bracht een aubade aan hen met het nummer J’aime les filles. Onder deze titel staan hier nu meer dan dertig hoogtepunten uit de yé-yé–jaren bij elkaar – met een doorloop naar de huidige tijd, waarin dankzij The Limiñanas en Nederlandse zangeressen als Bobbi en Fleur het genre een revival beleeft. Vic van de Reijt is schrijver, uitgever en muzieksamensteller. Bij het grote publiek is hij bekend van zijn vele en bijzondere compilaties. Van de Reijt is, zoals hij zelf zegt, ‘hoeder van bedreigde muzieksoorten’. Compilaties van zijn hand zijn onder andere ‘Top 100 van Nederlandstalige Singles’, ‘Surivlaams’, ‘Ik Voel Mij Als Een Kerstboom Zonder Piek’ en het in 2022 verschenen ‘Voilà! Les chansons formidable’. Met ‘J’aime les filles’ komt daar wederom een bijzonder deel bij.
